Jikke 6
Door: Nadine
Blijf op de hoogte en volg Nadine
17 Januari 2012 | Verenigde Staten, Leavenworth
De eerste verjaardag zonder familie - en zonder concurrentie van Sinterklaas. Jikke was opeens 6! Wanneer is dat gebeurd?
Het was natuurlijk wel een beetje raar, beetje wennen. Geen familie vanaf een uur of tien 's ochtends en 's avonds lekker patat etend met de blijvers. In Amerika stuur je iedereen een uitnodiging met een tijdbalk. In ons geval van 12 tot 6. Inclusief lunch en borrel.
Dat klinkt als heel veel werk. Maar het fijne van Amerikaanse feestjes is dat: iedereen lekker staat (eindelijk geen kringetje), je al het eten en drinken klaarzet en iedereen zichzelf helpt. Als moeder is het gedurende de verjaardag dus gewoon relaxed! Mede door het feit dat je toch wegwerpservies gebruikt. Dat ga ik bij terugkomst rigoreus invoeren. Enfin, je hoeft dus eigenlijk als hostess alleen maar lekker te kletsen. Ik zou bijna m'n eigen verjaardag weer willen vieren ;).
De voorbereidingen waren traditioneel tot diep in de nacht dat weer wel. Maar met Miles Davis op de achtergrond, wijntje binnen bereik en verder absolute stilte in huis (omdat iedereen allang in bed ligt) is het eigenlijk heerlijk taarten bakken. Om 2.15 in de ochtend was de door Jikke gekozen taart klaar: de ark van Noach. Erg gaaf geworden, al zeg ik het zelf. Maar hoef voorlopig niet meer naar een dierentuin want heb genoeg van leeuwen, tijgers, olifanten, zebra's en apen.
's ochtends natuurlijk in het grote bed van mama en papa cadeautjes gekregen. Eindelijk eindelijk de pop die ze zo graag wilde: American Girl. Een belachelijk dure pop. De truuk: je hebt vele soorten, dus er is er altijd wel eentje die een beetje op de nieuwe eigenaresse lijkt. En je kunt dezelfde kleren kopen voor jou en je pop! Wat een marketing strategie!!!
Maar ja, geen opa's en oma's. Das toch wel raar. Met moderne middelen kun je gelukkig een heel eind komen. Ik had de pakjes voor Jikke al binnen gekregen via het thuisfront en met skype zorgden we ervoor dat ze live konden worden uitgepakt in aanwezigheid van opa's en oma's. Voor Jikke was het goed zo. Voor opa's en oma's ongetwijfeld toch wat moeilijker. Bedankt voor alle hulp bij het op tijd versturen!
Om 12 uur ging het echte feestje beginnen. Nou zetten ze hier traditioneel alle cadeautjes op een tafel en die worden pas na de taart opengepakt. Maar dat is toch geen doen voor een kind? Die spanning! Op dit punt vond ik dat er niet geintegreerd hoefde te worden. Wel even de Amerikaanse vrienden gewaarschuwd dat het normaal is dat een kind z'n cadeau gelijk (bij voorkeur bij de deuropening) al openmaakt.
Al onze meest dierbaarste vrienden en onze Amerikaanse surrogaat familie had ik samen met Jikke uitgenodigd. Haar verjaardag dus haar gastenlijst maw al haar favoriete personen waren er. Inclusief wat leeftijdsgenootjes en dat is toch wel erg fijn spelen op zo'n verjaardag! Ook iets wat ik erin houd. Want dat is iets wat Jikke vaak erg mist op haar Nederlandse verjaardagen: leeftijdsgenootjes om mee te spelen. "Grote mensen zitten (weer dat stomme kringetje) alleen maar te praten mama".
Het was een heerlijke internationale mix. Er waren Nederlanders, Frans Canadezen, Engels Canadezen, Denen, Amerikanen. Prima koppel. Heerlijke dag. En goed verwend. Van kleren voor haar nieuwe pop tot een make up koffer van haar Nederlandse oppasmeisjes. Mama was niet zo blij. En er zijn daar gelijk even regels voor afgesproken. Die ze na even mokken goed begreep: nu staat ze dus elke zondag gelukzalig tegen me te zeggen: nu is het zondag he mama, nu mag het.
Gelukkig doen ze hier ook aan feestjes. Ouders blijven meestal wel (afhankelijk van het feestje), dus dat is even wennen. Evenals het niet reageren op uitnodigingen, zelfs als je daar omvraagt.
Toepasselijke taart gemaak: een tipi, inclusief indianenmeisje :). Niet dat de meeste Amerikanen veel met de natives op hebben ben ik trouwens achter.
Jikke wilde bij de plaatselijke pottenbakkerij beeldjes schilderen. Met twee van haar aanbidders, twee vriendinnetjes + 1 zusje (want ja mama en zusje bleven, dus anders wel zielig als die niet mee mocht doen) was het een kippenhok. Maar wel gezellig! Dit ging wel op z'n Amerikaans: dus eerst verven, toen zingen, taart eten, en als laatste cadeautjes uitpakken. Gelukkig geeft het feestje aardig wat afleiding! En aangezien 6-jarige niet zo precies zijn met schilderen, waren we binnen een goed uur klaar! Zo hou ik er met liefde nog een paar, haha.
Het was natuurlijk wel een beetje raar, beetje wennen. Geen familie vanaf een uur of tien 's ochtends en 's avonds lekker patat etend met de blijvers. In Amerika stuur je iedereen een uitnodiging met een tijdbalk. In ons geval van 12 tot 6. Inclusief lunch en borrel.
Dat klinkt als heel veel werk. Maar het fijne van Amerikaanse feestjes is dat: iedereen lekker staat (eindelijk geen kringetje), je al het eten en drinken klaarzet en iedereen zichzelf helpt. Als moeder is het gedurende de verjaardag dus gewoon relaxed! Mede door het feit dat je toch wegwerpservies gebruikt. Dat ga ik bij terugkomst rigoreus invoeren. Enfin, je hoeft dus eigenlijk als hostess alleen maar lekker te kletsen. Ik zou bijna m'n eigen verjaardag weer willen vieren ;).
De voorbereidingen waren traditioneel tot diep in de nacht dat weer wel. Maar met Miles Davis op de achtergrond, wijntje binnen bereik en verder absolute stilte in huis (omdat iedereen allang in bed ligt) is het eigenlijk heerlijk taarten bakken. Om 2.15 in de ochtend was de door Jikke gekozen taart klaar: de ark van Noach. Erg gaaf geworden, al zeg ik het zelf. Maar hoef voorlopig niet meer naar een dierentuin want heb genoeg van leeuwen, tijgers, olifanten, zebra's en apen.
's ochtends natuurlijk in het grote bed van mama en papa cadeautjes gekregen. Eindelijk eindelijk de pop die ze zo graag wilde: American Girl. Een belachelijk dure pop. De truuk: je hebt vele soorten, dus er is er altijd wel eentje die een beetje op de nieuwe eigenaresse lijkt. En je kunt dezelfde kleren kopen voor jou en je pop! Wat een marketing strategie!!!
Maar ja, geen opa's en oma's. Das toch wel raar. Met moderne middelen kun je gelukkig een heel eind komen. Ik had de pakjes voor Jikke al binnen gekregen via het thuisfront en met skype zorgden we ervoor dat ze live konden worden uitgepakt in aanwezigheid van opa's en oma's. Voor Jikke was het goed zo. Voor opa's en oma's ongetwijfeld toch wat moeilijker. Bedankt voor alle hulp bij het op tijd versturen!
Om 12 uur ging het echte feestje beginnen. Nou zetten ze hier traditioneel alle cadeautjes op een tafel en die worden pas na de taart opengepakt. Maar dat is toch geen doen voor een kind? Die spanning! Op dit punt vond ik dat er niet geintegreerd hoefde te worden. Wel even de Amerikaanse vrienden gewaarschuwd dat het normaal is dat een kind z'n cadeau gelijk (bij voorkeur bij de deuropening) al openmaakt.
Al onze meest dierbaarste vrienden en onze Amerikaanse surrogaat familie had ik samen met Jikke uitgenodigd. Haar verjaardag dus haar gastenlijst maw al haar favoriete personen waren er. Inclusief wat leeftijdsgenootjes en dat is toch wel erg fijn spelen op zo'n verjaardag! Ook iets wat ik erin houd. Want dat is iets wat Jikke vaak erg mist op haar Nederlandse verjaardagen: leeftijdsgenootjes om mee te spelen. "Grote mensen zitten (weer dat stomme kringetje) alleen maar te praten mama".
Het was een heerlijke internationale mix. Er waren Nederlanders, Frans Canadezen, Engels Canadezen, Denen, Amerikanen. Prima koppel. Heerlijke dag. En goed verwend. Van kleren voor haar nieuwe pop tot een make up koffer van haar Nederlandse oppasmeisjes. Mama was niet zo blij. En er zijn daar gelijk even regels voor afgesproken. Die ze na even mokken goed begreep: nu staat ze dus elke zondag gelukzalig tegen me te zeggen: nu is het zondag he mama, nu mag het.
Gelukkig doen ze hier ook aan feestjes. Ouders blijven meestal wel (afhankelijk van het feestje), dus dat is even wennen. Evenals het niet reageren op uitnodigingen, zelfs als je daar omvraagt.
Toepasselijke taart gemaak: een tipi, inclusief indianenmeisje :). Niet dat de meeste Amerikanen veel met de natives op hebben ben ik trouwens achter.
Jikke wilde bij de plaatselijke pottenbakkerij beeldjes schilderen. Met twee van haar aanbidders, twee vriendinnetjes + 1 zusje (want ja mama en zusje bleven, dus anders wel zielig als die niet mee mocht doen) was het een kippenhok. Maar wel gezellig! Dit ging wel op z'n Amerikaans: dus eerst verven, toen zingen, taart eten, en als laatste cadeautjes uitpakken. Gelukkig geeft het feestje aardig wat afleiding! En aangezien 6-jarige niet zo precies zijn met schilderen, waren we binnen een goed uur klaar! Zo hou ik er met liefde nog een paar, haha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
