Ultieme integratie: 's nachts naar de ER

Je ziet t in tal van Amerikaanse series: als er iets mis is, bel je 911 en ga je naar de ER. En aangezien wij goed willen integreren, moesten we dat ook maar eens doen... Bedacht ik donderdagochtend om 1 uur AM (1 uur 's nachts) door wakker te worden door een helse kiespijn. Maar goed dat ik nog niet genoeg geïntegreerd ben om een geweer te in huis te hebben, want ik was instaat mezelf door t hoofd te schieten. Let wel: Gezegd door iemand die veel ervaring heeft met pijnlijke geboortes en onderzoeken! Anyway, mijn zorgzame echtgenoot wist gelijk wat er aan de hand was en ging op internet op zoek naar n tandarts. Na vele uren (waarschijnlijk nog geen 180 seconden maar elke seconde pijn is te lang) strompelde ik naar m toe met een briefje met 911 erop. Kon me van de introductie nog herinneren dat de agent zei dat we dat nummer altijd konden bellen. Zo gezegd zo gedaan. Nummer van een 24/7 tandarts en de dichtsbijzijnde ER gekregen. De tandarts wilde ons niet helpen omdat we niet bij hem geregistreerd stonden! Werkelijk!

En daarom kwamen we bij de ER terecht. Thank god. Zij zeiden aan de telefoon dat ze me in ieder geval met de pijn konden helpen. Ondertussen kwam m'n lieve Deense vriendin Rikke snel naar ons huis om op de kinderen te passen. Wij de auto in en naar de ER downtown. Remco hield zich netjes aan de snelheid en stopte ook netjes voor elk rood stoplicht ook al was er in geen velden of wegen verkeer te zien. Aaaaaarg. Zoals ik al zei elke seconde leek uren te duren. Bij de ER aangekomen was het niets hectisch zoals bij Greg's Atonomie of de serie ER maar de arts was wel zeker zo knap :)! Hij constateerde een gebroken kies die kennelijk al even gebroken was en daardoor een enorme ontsteking had veroodzaakt. Of de kies al lang gebroken was? Hallo wij zijn geen slecht verzekerde Amerikanen! Als ik ook maar iets had gemerkt was ik allang naar n tandarts geweest en 14 mei zijn we nog voor controle geweest. Anyway 2 injecties later was de pijn in ieder geval weg en had ik recepten voor antibiotica en zware pijnstillers op zak. De arts was gelukkig een militaire arts die wist dat wij goed verzekerd zijn en gaf ons het nummer van een vriend die tandarts was. Wel n uur rijden maar dan hadden we tenminste een nummer.

Paar uurtjes slapen verder bleek dat gelukkig niet nodig en bracht Rikke me naar tandartsenpraktijk The Smile Center downtown. 3 verschillende röntgenfoto's en nog een heerlijk zenuwverlammende spuit later stond vast dat ik een wortelkanaal nodig had en er een kroon geplaatst moet worden. Ben officieel oud: een kroon! Herinner me mijn ouders die dat moesten toen ik een kind was. Was dus altijd iets voor oude mensen (had ik zaterdag ook al niet m'n bril nodig om de menukaart in t restaurant te lezen, en gingen m'n vriendinnen en ik niet allen vroeg naar huis omdat we moe waren). Zo gezegd, zo niet gedaan...

Je hebt hier voor alles een specialisme dus ik moest gebracht worden naar de wortelkanaalspecialist 40 minuten verderop. Zat zelf zwaar aan de medicijnen dus rijden was niet echt verantwoord. Andere vrienden ingeschakeld die me ophaalden en me naar Parkville brachten. Ze bleek jarig (geheimpje) en ik wilde al iemand anders bellen, maar dat werd weggewuifd: 'Joh geen probleem, ben vandaag jarig maar heb zojuist m'n plannen veranderd'. Het community gevoel is hier hardverwarmend groot! Was om 10.30 bij de eerste tandarts. Verliet om 16.30 de specialist. Zo drugged up als de pest (onwat zijn ze daar heerlijk goed in hier - elke dokter begint opnieuw met spuiten) maar met het eerste stadium van een wortelkanaalbehandeling afgerond. Aankomende woensdag deel 2. 5 oktober 1e fase kroon (laat ik jullie een dagje 'los' ma en pa, moet kunnen na 6 dagen).

Enerverende ervaring al met al. Wel n beetje rigoreuze manier om af te vallen :). Maar wel heerlijk veel pijnbestrijdingsmedicatie in dit land!